QALA
Yazar: Ruqiyyə Kəbiri
Əlində şahmat, yerdə isə üç nəsldən qalmış əntiqə boşqabın sınıqları.
“Çolaqsan?! Yoxsa başına hava gəlib?” – biri beynində səsləndi. Dönüb divardakı şəkilə baxdı. Şəkildəki kişi hirslə dodaqlarını bir-birinə sıxmışdı.
Qadın, ayaqlarının altındakı sınıq saxsılara baxdı. Boşqabın üzərindəki qırmızı çiçəklər, saplaqlarından ayrılmış, rəngləri solmuşdu. Quşların dimdikləri sınıb, gövdələrindən ayrı düşmüşdü. İndiyə qədər dimdiyi sınıq quş görməmişdi.
Ayaqlarının altına baxa-baxa, saxsı qırıqlarından uzaqlaşdı. Əlindəki şahmat qutusunu masanını üstündə açıb ağ möhrələri (fiqurları) özü üçün düzdü. Qara möhrələri düzmədən divardakı kişinin şəklinə baxıb “Bu dəfə sən, qara möhrələrlə oyna” dedi.
Qara möhrələri, ağ möhrələrlə qarşı-qarşıya düzdü. Sonra əli bir-iki ağ piyada möhrələrə toxundu. Piyadalar yerə düşdü.
“Əlinin tutumu qalmayıb ha heç.” Şəkildəki kişinin dodağında acı gülüş var idi. qadın, divardakı şəkilə baxa-baxa yerindən qalxdı: “Bir az əl saxla, çayı dəmləyim!” Kişi, gözünü qara möhrələrə zilləmişdi. Qadın, əlindəki çay stəkanlarının birini ağ möhrələrin yanına, o birisini isə qarşı tərəfdə qara möhrələrin kənarına qoydu.
Divardakı şəkilə baxıb “Bu dəfə mən başlayacağam” dedi.
Piyadaların birini qara piyadalara sürütləyərkən, göz altı kişiyə baxdı. Kişi bir az dayanıb, sağdan ikinci piyadaya işarə elədi. qadın qara piydanı iki xana irəli yeritdi. Sonra dayanıb fikirə cumdu. Gülümsəyərək piyadalarının birini irəli sürütləyəndə, yavaşca kişiyə baxdı. Kişinin qaşları alnının ortasında düyünləndi. Qadın bir də gülümsədi. kişi isə himlə ortadakı piyadanı göstərəndə qaşları lap təpəsinə çıxdı. Qadın, sağ əlini çənəsinə söykəyib fikirə cumdu. Bir əli çənədə ikən, o biri əli ilə qalasını tərpətdi. Kişi, dinməz halda şahmat fiqurlarını süzürdü. Qaş işarəti ilə atının hərəkət etdirilməsini istədi. ağ piyada yıxılanda, qadının qanı qaçdı; əsəbi halda alnının qırışlarını ovuşdurdu. Kişi gülümsədi. qadın fili oynatdı. Kişi bütün möhrələri pusaraq qalaların birinə göz yatırtdı. Qadın əlini qarşı tərəfdəki qalaya uzatdısa, ancaq onu tərpətmədi. kişi, alnını qırışdırıb hirslə qadına baxdı. Qadın köks ötürüb çiynini yuxarı qaldırdı. Kişi, küskün halda önündəki divara zilləndi.
“Çayın buza döndü. Sən isti-isti içərsən, deyirsən dəyişim? Hə?”
Kişi isə çərçivədən önündəki divarı süzürdü.
Qadın, qəndi çaya batırdı. Qənd əriyib barmaqlarının arasında stəkanın dibinə süzdü. Kişi sallaq salladı. Gözucu qadına baxırdı. Qadın isə təzədən bir diş qənd götürüb çaya batırıb ağzına qoydu. Möhrələri sezə-sezə çayı qantardı. Sonra yerindən dik qalxıb kişinin soyumuş çayını götürüb mətbəxə getdi. Əlində süpürgə-xəkəndaz geri döndü. Boşqabın sınıqlarını süpürməzdən əvvəl bir də kişiyə baxdı. Kişi, dinməz-söyləməz qadının əlindəki süpürgə-xəkəndaza baxırdı. Qadın, saxsı qırıntılarını plastikə töküb par-paltarını geyindi. Güzgüyə baxa-baxa yaylığını başına saldı. Zibili götürüb evdən çıxdı. Kişi, çərçivənin dördbucağından pəncərəyə boylandı.
Qadın, əldə zibil plastiki ilə küçə başına çatar-çatmaz geri dönüb binanın ikinci qatındakı pəncərəyə baxdı. Bir an kişinin çərçivədən boylanıb ona baxdığını hiss edib diksindi. Zibili küçə başındakı qaba atanda, saxsı sınıqları şaqqıldadı.
Nədənsə saxsıların şaqqıltı səsi ürəyini darıxdı. Evə qayıtmaq istədi. addım atmış yerində dayanıb bir az düşündü. Küçə başından bir daha evinin pəncərəsinə baxdı. Asta-asta məhəllədəki parka sarı addımladı.
Park, onunla yaşıd olan qoca kişilərlə dolu idi. kişilərdən bir-ikisi şalvarlarını dizlərinə qədər çırmayıb büzüşmüş dərilərini gönə vermişdilər. Bir tərəfdə isə neçə kişi deyib-gülürdülər. Parkda daşdan quraşdırılmış masaların üzərində şahmat səhifəsi naxışlanmışdı.
Oturacaqların birində oturub şahmat səhifəsinə baxdı. “Kaşki möhrələrimi gətirəydim.” Deyə düşündü.
Qarşı masada qarabuğdayi, çal saçlı bir kişi şahmat səhifəsinə baxaraq fikrə dalmışdı. Qadın, gözaltı onun möhrələrinə, bir də kirimiş əllərinə baxdı. Qara möhrələr, kişinin tərəfində idi. Ağ möhrəli tərəfdəki oturacaq isə boş idi.
Qadın, ətrafı süzdü. Baxışının görüntüsündə, şahmat səhifəsindən bir az aralıda, züyüldaq gedib süyrüşən uşaqları seyr etdi. Uşaqlar onun gözündə, gündən-günə böyüyürdülər. Qadın, uşaqlardan üz çevirib masanın üzərindəki şahmatın ağ möhrələrinə baxaraq yerindən qalxdı.
Şahin Haşimi
Ağılarımız ağrılarımızı yatırtmadı dostum
Oyaqdır hələ
Hər sabah günəşlə birlikdə damarını kəsir.
İlk yarını Şur mayələrində qışqırmaqla başlatdın
Musiqinin yeni dəsgahı olma imkanın olacaqkən
Bir dizədə şeirə dönüşməkdən qorxdun.
Qorxundan tüklərin töküldü
Səni nöqtəyə çevirdi qorxuların
Bütün şairlərin nöqtələşəcəyini biz kəşf etdik.
Üsyan yumruğunu qaldıran vergüllərə inad
Moxluqdan yaranan yoxluğa belə inad!
Biz bir nöqtədə birləşən iki paralel şeir
Hətta bunların hamısına inad!
Yenə də şeirlərdə qaldıq
Yenə də şeirlərdən qorxduq
Yenə də şeirlərdə...
Yox
Əsas
Biz yaralarımızı şeirə daşıdıq dostum
Üzümüzdə olsa bizi heç kimin tanıya bilməyəcəyi yaraları.
Sonra
Bütün insanlarn yara olduğu
Teorisini yazdığımız il
Yaralarını dağladıb toxtatmaq üçün
Sərgiyə qoyub
Yeni yaralardan
Ölü daşımaqdan
Çiyinlərin düşməsindən
Keçəl olmadan
Və bunlardan əlavə
Dəlilərin yanında saarlıq
Qalmaqallaşırdın.
“Sanki bizlər dəli deyildik” nəğməsini
Oxuduğumuz ildən sonra
“Zekre ruze seşənbə”ni neçə ay boyunca
Bütün inandığın qara daşların üzərində yaza-yaza
“Ya ərhəm əlrahimin
Ya ərhəm əlrahimin
Ya ərhəm əlrahimin” deyə-deyə
Taq taq taq ta-ta taq taq
Qırıldıq dostum.
Yaralar bitərkən
Qasnaqlarında dar keçidlər yaranar
Artıq dardaşlığın ikinci yarısındayıq.
Tapınaqlardan qaçıb
Yoxdan nöqtələrin başımıza
Düşəcəyi çağlarımızdır.
Əncir ağacı altında nəfəs çəkmənin
Zorluqlarından danışsaq da əncirlərin
Südünü əmib şeir yazacağıq yenə də
Bilirəm
Bilirəm qaranlıqlardan yaranıb da
Qaranlıqları danacağıq.
Dan – çək pərdəni
Bu qədər də işıq olmaz
Heç nə görünmür.
Bu qədər də işıq olmaz
Heç nə görünmür.
Ağrılar görünməz
Bizə bürünüb sonra duyular.
Ağılaşan ağrılarımızı dinlə
Gözlərini aç
Bax dağların arasındakı günəşə
Dönürük
Oyanır
Bir azdan qan yağışı yağacaq.
Arəş Sai
YAĞIŞI SEVDİM
Təkcə trenlər, avtobuslar qapılarını açdılar üzümə
Təkcə xiyabanlar izin verdilər keçməyimə.
Nə anam oldu dərdlərimi söyləyəm bağrına
Nə atam oldu söykənəm qayalığına,
Gördüklərimdən yalnız yağışı sevdim
Nə səsindən qorxdum
Nə də gəlməsindən!
İlk toxunduğunda mənə
İllər öncəydi
Unudulan, bürgələnmiş bir küçədəydim
Təbriz küçəsindəydim
İki divar arasında
Uca
Və pəncərələri az qala qanad tuta
Bir divar, yaşasın deyə sərt dayanmışdı
Bir divar, ölüm olsun deyə!
Keçənmədim, heç birindən
Sındım qum saatı kimi
Sovruldum zamanın kor döngəsində!
Bu üzdən
Nə yumruğumu toplaya bildim
Nə də dodaqlarımda gülüşü
Bir siqaret odladım
Və sərçələrin uçuşuna baxdım
Meydan oxuyarkən azadlığa
Yalnız yağış toxundu
Bir də yarpaqlardan enən payız.
Yalnız yağışı sevdim
Bir də yarpaqlardan enən payızı...
Vəhid Məlek
Davam etmişdi məndən öncələr torpaq
Və sonrası da
Mənim görüşümə gəlib daşa rastlaşan hər kimi
Aldadıb məzarların memarı
Hansı fontda yazsalar adımı, yalandır
“Gördüyün yer daşdır, torpaqdır”.
Əlim, ayağım, gözüm çürüdükcə,
Gözün işlədikcə,
Unudulmaq yolundayıq.
Çıx şəhər qırağında təpə üstünə Xəlil Şəbani,
Məsələn yüz iyirmi il sonra bir nəfər də qalmayıb bu şəhərdə.
Yeni torpaq olmaq potansiyeli daşıyan adamlar gəlib
Yeni xəyanətlər, sevgilər,
Mən hər zaman əlvida dediyimdə bitir hər nə
Monro demişdi: “Ağıllı qız tərk olunmadan öncə tərk edər”.
Ağıllı oğul da əlvida eşitmədən, əlvida deyər.
Torpaq olmasına qalan hər bir şeyə,
Qucağımda pişik oturub indi.
Qucağımda sevgilim oturmuşdu illər öncə,
Ürəyimdə kədər oturub,
Kürəyimdə əzrayıl daşıyıram.
Sağ gözüm zəifləşib,
Şeirlərim kütəlib,
Kəlmələrim itib Xəlil.
Sənin adaşının qılıncı kimi mina dağında,
Şeirin ardın yazmağım gəlmir, son qoyuram başlamadan buna da.
